همدلی با خود بوسیله پیدا کردن نقاط قوت ها

اکثریت ما آدم ها در زندگی ، مدام در حال کاویدن و تجزیه و تحلیل گذشته و اتفاقات و تجربیات آن هستیم . آیا تا به حال این فرصت را به خود داده ایم تا روی نقاط قوت ها و توانایی های خود تمرکز کرده و آن ها را کند و کاو کنیم ؟ قطعاً پاسخ بسیاری از ما منفی است .

در کوچینگ ، در این زمینه ، از رهیافتی به نام « چشم انداز نقاط قوت » استفاده می شود . به این صورت که کوچ یا مربی ، با یادآوری  گذشته مثبت فرد ، او را به یاد توانایی ها و نقاط قوتش می اندازد .

چشم انداز نقاط قوت ما ، دیدگاه ما و نگاه ما را نسبت به استعدادها ، موقعیت ها ، توانمندی ها ، امیدها و ارزش های خود ، بازتر می کند و موجب می شود تا آن ها را مورد ارزیابی قرار دهیم .

کمک می کند تا نواقص و و محدودیت ها را بپذیریم و بدون اینکه ماهیتشان را تغییر دهیم ؛ تمرکز خود را بر روی نقاط بالقوه و خصوصیات مثبت خود معطوف داریم .

برای اینکه خود واقعی مان را بهتر بشناسیم و آن را تقویت کنیم . لازم است در ابتدا ، وارد ارتباط با خودمان شویم و خود را درک کنیم و با خود همدلی کنیم . وقتی تلاش می کنیم تا دیگران را مورد داوری داوری و قضاوت قرار ندهیم این کار انرژی زیادی از ما می گیرد و خیلی دشوار است . اما وقتی خودمان را سرزنش می کنیم و پای قضاوت کردن و داوری از خود می نشینیم ؛ تلاشی مضاعف می طلبد تا خود را قضاوت نکنیم و این کار ، انرژی بیشتری از ما طلب می کند و این خود کاری است بسی دشوارتر .

میزان واقعی بودنمان بستگی به میزان همدلی و شفقت با خود ، پذیرش خود و همچنین متعلق بودن به خود دارد . بعضی اوقات پیش می آید که بسیاری از ما آدم ها در هر شرایطی یک جور رفتار می کنیم . مثلاً در ارتباط با کارمندان شرکت یا محل کار ، یک نقاب به چهره داریم و بعد در برخورد با اعضای خانواده ، نقاب دیگری به چهره می زنیم و خود واقعی مان را بروز نمی دهیم و اصطلاحاً در آن واحد ، همه جور آدمی می شویم . گاهی دورو می شویم و مانند آفتاب پرست رنگ عوض می کنیم و این باور را در خود ، پرورش می دهیم که آدم درست و حسابی نیستیم.

حال اگر به این رفتارها به چشم نقاط قوت خود نگاه کنیم و بپذیریم که انسانی هستیم که می تواند خود را در شرایط گوناگون و با انسان های مختلف ، وفق دهد و در هر شرایطی با آدم ها احساس راحتی می کند ، کسی است که می تواند در مورد موضوعات متفاوت ، با دیگران به بحث و تبادل نظر بنشیند ؛ آن وقت خود را به عنوان یک انسانی واقعی می پذیریم و با خود ، همدلی بیشتری می کنیم .

وقتی عیب ها و نقاط ضعف خود را بازبینی می کنیم و آن ها را مورد بررسی و ارزیابی قرار می دهیم و در آن ها نقاط قوتی می یابیم . این به هیچ وجه به این معنی نیست که می خواهیم مشکلات را بی اهمیت جلوه دهیم یا نمی خواهیم حلشان کنیم بلکه به این معناست که با همدلی و شفقت با خود و ارزش قائل شدن برای خود و نیز بر قراری ارتباط با خود ، بهتر می توانیم با مسائل و مشکلات مواجه شویم .

ما می توانیم خود را از این چشم انداز ، در محیط کار ببینیم که یا بیش از حد کنترل کننده  و نگران هستیم یا اینکه ، با این دید به خود نگاه کنیم که نه ، این طور نیست . من بسیار مسئول ، قابل اعتماد و متعهد به کارم  هستم .

مشکلاتی که در محیط کار با آن مواجه هستیم نباید باعث شوند تا چشم انداز مان نسبت به توانمندی هایمان تغییر کند . چراکه اگر اینطور باشد ؛ به شدت روی اعتماد به نفسمان تأثیر منفی می گذارد .

مثال دیگری که در این زمینه می توانم بزنم این است که ، به جای گفتن این کلمه که من بیش از حد نگران پسرانم هستم . از چشم انداز نقاط قوت خود به این موضوع نگاه کنم و مثلاً بگویم تلاش می کنم که مادر خوبی باشم . به این ترتیب بر روی واقعیت وجودی خودم تمرکز می کنم .

طبیعت بشر به این صورت است که آنقدر بر نقاط ضعف و محدودیت ها تمرکز می کنیم که نقاط قوت ها را فراموش می کنیم . وقتی آگاه می شویم که چه توانایی ها و نقاط قوتی داریم . این خود ابزاری می شود که به ما در پیدا کردن اهداف و و رسیدن به آن ها استراتژی های پیش برنده اهداف برای راهیابی به موفقیتکمک می کند .

برای پیدا کردن نقاط قوت ، پرسیدن این سئوالات از خود ، می تواند کمک کننده باشد .

_ این انتظارات چقدر واقع بینانه هستند

_ آیا از خود واقعی ام حرف می زنم یا از کسی که دیگران انتظار دارند باشم

_ آیا یک نفر می تواند تمام ویژگی های مثبت و خوب را دارا باشد

_ آیا برآورده کردن این انتظارات موجب می شود تا من واقعی تر به نظر برسم یا نه